نامه مغموم (تا رسد به دست آستان حقارت آشیان رذالت)

طنابی که بافته شده و بناست حلقه‌اش هرگز خالی نماند، روزی بر گردن صاحبان خود حلقه خواهد زد

صداهایی که مدام در گوش ما و جهانیان می‌پیچند و فلک را کر کرده‌اند، چگونه است که در دل‌های این بی‌دلان سنگ‌اندیشه هیچ اثر نمی‌کند؟

مگر نه این‌که سنگی را به مداومت قطره آب شکستن ممکن بود؟

مگر نه این‌که هیچ جان در جهان نبود که از رنج دیگری در خود نرنجد؟

مگر نه این‌که خود گفته‌اند، تنها در مال حرام است که اندیشه حرام و نااهل و ناحساب پدید می‌آید؟

این صداها و این ناله‌های پدران و مادران زندانیان و اعدامیان، همه اوهام‌اند؟

چه عجیب است که مملکتی به چنین اندازه، به چنان تاریخ، با چنین مردم، با چنان فرهنگ، امروزه روز، مدام در گیر و دار هزار موهوم کهنه و تازه است و مردمش چنین به خفت افتاده‌اند که از اجنبی‌جماعت پول می‌گیرند که مملکت خودشان را ویران کنند و اغتشاش پدید بیاورند و جانش را بدرند و بی‌فرهنگی را در آخرین نقطه روشن زمین برای ظهور امام زمان، با تاریکی خویش درآمیخته و رواج دهند...

چه عجیب است که مملکتی با چنین تسلیحات و تمهیدات، و با چنان تبلیغات و توصیفات از امنیت، هر روز به سادگی آماج حمله دشمنان قرار می‌گیرد و داعش از سویی و طالبان از سویی و آمریکا و اسرائیل و انگلیس و فرانسه و... از سوهای دگر به آن می‌تازند و مردمش را و جان‌هایشان را به تاراج می‌برند...

چه عجیب است که مملکتی با چنین آوازه و ادبیات غنی، با چنان میراث و افتخار، هنوز عبرت‌آموزی نیاموخته و در دام‌های قدیمی می‌افتد و هنوز چشمش به هزاران دام و دانه‌ای که هزاران بار در پند و اندرزها به گوشش روانه شده، ناآشناست...

سخن از مادر کودکی می‌گویند که فرزند کوچکش به گلوله از دست داده است، در خیابان و به دست بی‌صفتان مسلحی که به سپر مجوز و تقدس همچون سگان افسارگسیخته می‌گردند، و هیچ‌گاه نمی‌شنوند که او چگونه بر مزار کوچک پسر شیرینش که حال دیگر نیست تا بر چهره مادر لبخندی و بر دستانش بوسه و بر آغوشش عشقی نثار کند، مرثیه‌خوان اندوه و رجزخوان انقلاب گشت...

اعتراف‌های به زور و کتک را می‌شنوند، و گوش بر تمام جهان می‌بندند...

چه عجیب است که همواره حدود ۷ میلیارد و ۹۱۳ میلیون و ۴۰۲ هزار نفر در جهان مقابل ایران ایستاده‌اند، تا مردمش را به خون، خاکش را به توبره، غنایمش را به دوش بکشند، و دین راستین خداوند را که بر این مردم فرود آمده تا پاس بدارند، قربانی راه شیاطین خود کنند...

چه عجیب است که هنوز هم قاره آفریقاست که ثروتمندترین نقطه جهان است و همه بر مظلومیتش معطرف‌اند...

چه عجیب است که هنوز هم مردم مظلوم فلسطین و لبنان و عراق نسبت به مردم دردکشیده و جنگ‌زده و داعش‌هراس و محروم و معدوم کشور خودمان ارجحیت دارند، آن هم درست زمانی که ما خودمان آماج هجمه‌های هزار دشمن ریز و درشتیم و در خطر...

چه عجیب است زندگی...

چه عجیب است سیاست...

چه عجیب است که دانش بر زمین مانده، و هنوز هستند کسانی که به دنبال همان هم نمی‌روند، چه رسد تا ثریا...

۱۸ آذر ۱۴۰۲

پروانه انتشار: CC BY-NC-SA